ചില കൃതികളുണ്ട്, അവയെ രചനകളെന്ന് വിളിക്കാന്‍ പറ്റില്ല, വായനകളാണവ. ആരും വായിക്കാന്‍ ധൈര്യപ്പെടാത്ത വായനകള്‍. അങ്ങനെയുള്ള വായനകളെയാണ് ഉത്തരാധുനികതയില്‍ അപനിര്‍മ്മാണം എന്ന് വിളിക്കുന്നത്. ഇത്രയും നാളുമുണ്ടായിരുന്ന ശരിതെറ്റുകളെ കുറിച്ചുള്ള കാഴ്ചപ്പാടുകളെ മാറ്റി മറിക്കുന്ന വായനയാണത്. വടക്കന്‍ പാട്ടിലെ ചതിയന്‍ ചന്തുവിന് എം ടി വാസുദേവന്‍ നായര്‍ ഒരു വടക്കന്‍ വീരഗാഥയിലൂടെ നായകപരിവേഷം നല്‍കി പുതിയൊരു വായന നല്‍കിയതുപോലെ, ചില കൃതികള്‍ നമ്മുടെ മുമ്പില്‍ അര്‍ത്ഥതലങ്ങളുടെ വാതിലുകള്‍ തുറന്നിടും. ഇത്രയും നാളും കണ്ട കാഴ്ചകളില്‍ നിന്നും വ്യത്യസ്തമായിരിക്കും ആ കൃതികള്‍ നമുക്കു നല്‍കുന്ന ദൃശ്യവും ചക്രവാളവും. അങ്ങനെയുള്ള ഒരു വായനയാണ് റോസി തമ്പിയുടെ റബ്ബോനിയും ഫ്രഞ്ച് എഴുത്തുകാരിയായ അമേലി നോത്തോബിന്റെ (Amelie Nothomb) Thirst എന്ന കൃതിയും. സുവിശേഷത്തിലൂടെയും ആത്മീയ പരിസരങ്ങളിലൂടെയും അടുത്തറിഞ്ഞ യേശുവിനെ വായിക്കാന്‍ ശ്രമിക്കുകയാണ് ഈ രണ്ടു നോവലുകളും. സ്ത്രീകള്‍ യേശുവിനെ വായിക്കുമ്പോള്‍ അവനു ലഭിക്കുന്ന മിഴിവ് അനിര്‍വചനീയമാണെന്നു പല പ്രാവശ്യം തോന്നിയിട്ടുണ്ട്. റോസി തമ്പിയുടെ റബ്ബോനി മഗ്ദലനയുടെയും യൂദാസിന്റെയും ആത്മഗതങ്ങളാകുമ്പോള്‍ അമേലിയുടെ Thirst പീലാത്തോസിന്റെ തടവറയില്‍ കഴിയുന്ന യേശുവിന്റെ ആത്മഗതങ്ങളാണ്. റബ്ബോനിയില്‍ ചരിത്രം അവഗണിച്ച യൂദാസിന്റെയും മഗ്ദലനയുടെയും വിപ്ലവാത്മകവും പ്രണയാതുരവുമായ ചിന്തകളാണ്. അവരുടെ കാഴ്ചപ്പാടിലൂടെ വിരിയുന്ന ക്രിസ്തു ചിത്രം സുവിശേഷങ്ങള്‍ വരച്ചിടുന്നതിനേക്കാള്‍ ആര്‍ദ്രമാണ് അവിടെ. യൂദാസിനും മഗ്ദലനയ്ക്കും പുതിയമാനങ്ങള്‍ പകര്‍ന്നു നല്‍കി സുവിശേഷങ്ങളെ അപനിര്‍മ്മിക്കുകയാണ് എഴുത്തുകാരി. ഗുരുവിനെ ഒറ്റിക്കൊടുത്തവന്‍ എന്ന വിശേഷണത്തില്‍ നിന്നും സഹശിഷ്യരാല്‍ ചതിക്കപ്പെട്ടവന്‍ എന്ന തലത്തിലേക്ക് വായനയെ കൊണ്ടെത്തിച്ച് ഒരു നെടുവീര്‍പ്പിന്റെ ഭാരവും പേറി നടന്നുനീങ്ങുന്ന യൂദാസിനെ നമ്മള്‍ കണ്ടുമുട്ടുന്നു. ദൈവത്താല്‍ പ്രണയിക്കപ്പെട്ടവളായ മഗ്ദലനയുടെ ഗതിയും തത്തുല്യം. അസൂയയാല്‍ ഒഴിവാക്കപ്പെട്ട അവള്‍ക്ക് മരണമില്ല. അവള്‍ തോറ്റുപോകാത്തവളാണ്. അവള്‍ ഇന്നുമുണ്ട്. ഗുരുവിന്റെ മരണത്തെ പ്രഹസനമാക്കുന്നവരുടെയിടയില്‍ നിന്നും ഒഴിഞ്ഞുമാറി പൂക്കളുടെയും പുഴകളുടെയും ഭാഷ സംസാരിക്കുന്ന പുതു തലമുറയെ സ്വപ്നം കാണുന്നവളായി. റബ്ബോനിയില്‍ നിന്നും തീര്‍ത്തും ആശയപരവും പ്രമേയപരവുമായ തലത്തില്‍ വ്യത്യസ്തമാണ് അമേലിയുടെ Thirst. യേശു എന്ന പച്ച മനുഷ്യന്റെ സ്‌ത്രൈണ കാഴ്ചപ്പാടിലൂടെയുള്ള വായനയാണ് ഈ കൃതി. അവന്റെ ആത്മകഥാ രൂപത്തിലാണ് ഈ ചെറുപുസ്തകം വിടരുന്നത്. നൊമ്പരത്തിന്റെ പശ്ചാത്തലത്തില്‍ നിന്നു കൊണ്ട് മുന്നിലേക്കും പിന്നിലേക്കുമുള്ള അവന്റെ നോട്ടം ആത്മഗതമായി പരന്നൊഴുകുന്നു. അതുകൊണ്ടുതന്നെ കൃതിയില്‍ സമയം അനിശ്ചിതമാണ്. ഭൂതകാലത്തെയും വര്‍ത്ത മാനത്തെയും ഭാവിയെയും കുറിച്ച് ഒറ്റ ശ്വാസത്തിലാണ് ഒരേ ഖണ്ഡികയില്‍ അവന്‍ സംസാരിക്കുന്നത്. പച്ചയായ ഭാഷയില്‍ വിശ്വാസം, സ്‌നേഹം, ജീവന്‍, മരണം, മനുഷ്യശരീരം എന്നീ യാഥാര്‍ത്ഥ്യങ്ങളെ ദാഹം എന്ന അനിര്‍വചനീയമായ സങ്കല്‍പ്പത്തോട് ഈ കൃതി ചേര്‍ത്തുനിര്‍ത്തുന്നു. മതവിശ്വാസത്തെ ഇടുങ്ങിയ മതില്‍ക്കെട്ടിനുള്ളില്‍ സൂക്ഷിക്കുന്നവര്‍ക്ക് ഇതൊരു ഇടര്‍ച്ചയായി മാറാം. അല്ലാത്തവര്‍ക്ക് മനോഹരമായ നിരവധി ചിന്തകളിലേക്ക് വാതില്‍ തുറക്കുന്നതായി അനുഭവപ്പെടും. ഈ രണ്ടു കൃതികളുടെയും പ്രത്യേകത ആഖ്യാന വര്‍ണ്ണനകളിലൂടെയുള്ള പാരമ്പര്യ ചിന്തകളുടെ തകിടം മറിയലാണ്. മൂല്യങ്ങളുടെ വിപര്യാസമാണ് രണ്ടു പേരും മുന്നിലേക്ക് വയ്ക്കുന്നത്. ഉത്തരാധുനിക പെണ്‍കാഴ്ചപ്പാടിന്റെ തനിമയാണിത്. ഇരുളിലായിരുന്ന യൂദാസിന് റബ്ബോനിയില്‍ ഒരു വിശുദ്ധ പരിവേഷം ലഭിക്കുന്നുണ്ട്. ഒപ്പം മഗ്ദലനയ്ക്ക് ഒരു വിപ്ലവ മുഖവും. പക്ഷേ അമേലിയുടെ വായനയില്‍ യൂദാസിന് അവിടെ വര്‍ണ്ണവസ്ത്രങ്ങളില്ല. എങ്കിലും അമേലിയുടെ യേശു ആത്മഗതം ചെയ്യുന്നുണ്ട്, യൂദാസിനെ കുറിച്ച് അപര്യാപ്തമായ വിവരങ്ങളുള്ളതുകൊണ്ട് ചരിത്രം ചിലപ്പോള്‍ അവന് വിശുദ്ധ പരിവേഷം നല്‍കുമായിരിക്കും. ഞാന്‍ സ്‌നേഹിച്ചിരുന്ന ശിഷ്യനെപോലെ അവനും നിഷ്‌കളങ്കനായിരുന്നുവെന്ന് അത് പ്രഖ്യാപിക്കും. റോസി തമ്പിയുടെ റബ്ബോനി ചെയ്യുന്നത് ഈയൊരു പ്രഖ്യാപനമാണ്. മഗ്ദലന ഒരു ആവേശമാകുന്നത് അമേലിയുടെ വരികളിലാണ്. യേശുവിന്റെ ഹൃദയത്തെ പിടിച്ചുലക്കുന്ന കഥാപാത്രമാണവള്‍. അവള്‍ ഒരു അഭിനിവേശമായി നിറയുന്നുണ്ട് കൃതിയില്‍. പ്രണയത്തിന്റെ ശാരീരിക മാനങ്ങളില്‍ അവളൊരു മധുരനൊമ്പരമായി അവന്റെ ആത്മഗതങ്ങളില്‍ നിറയുന്നുണ്ട്. ഇനിയൊരു വരവ് സാധ്യമാണെങ്കില്‍ അവളെ വരിക്കുവാന്‍ സ്വപ്നം കാണുന്ന മരപ്പണിക്കാര നായി അവന്‍ മാറുന്നു. കുരിശില്‍ വച്ചുള്ള അവന്റെ ആത്മാവിന്റെ ആര്‍ത്തനാദം ആദ്യം തുളച്ചു കയറിയത് മഗ്ദലനയിലായിരിക്കുമെന്നവന്‍ പറയുമ്പോള്‍ കുരിശിലെ ദാഹത്തിന് മാനുഷികമായ അര്‍ത്ഥതലങ്ങള്‍ ലഭിക്കുന്നു. മനുഷ്യാവസ്ഥ ദൈവികതയേക്കാള്‍ യോഗ്യമാണെന്ന് തെളിയിക്കുകയാണ് അമേലി ഈ കൃതിയിലൂടെ. മറ്റൊരു രീതിയില്‍ പറഞ്ഞാല്‍, യേശുവിന്റെ മാനുഷികാവസ്ഥ തന്നെയാണ് ദൈവികത. 'ദൈവത്തിന്റെ രൂപത്തിലായിരുന്നെങ്കിലും അവന്‍ ദൈവവുമായുള്ള സമാനത നിലനിര്‍ത്തേണ്ട ഒരു കാര്യമായി പരിഗണിച്ചില്ല; തന്നെത്തന്നെ ശൂന്യ നാക്കി ക്കൊണ്ട് ദാസന്റെ രൂപം സ്വീകരിച്ച് മനുഷ്യരുടെ സാദൃശ്യത്തില്‍ ആയിത്തീര്‍ന്ന്, ആകൃതിയില്‍ മനുഷ്യനെപ്പോലെ കാണപ്പെട്ടു; മരണംവരെ അതേ കുരിശുമരണം വരെ അനുസരണമുള്ളവനായി തന്നെത്തന്നെതാഴ്ത്തി' (ഫിലി. 2:68).   ഫാ. ഡോ. മാര്‍ട്ടിന്‍ എന്‍. ആന്റണി